Του Κώστα Β.
«Τι είναι καλό; Ό, τι ανυψώνει στον άνθρωπο το αίσθημα της δύναμης, τη
θέληση για απόκτηση δύναμης, την ίδια τη δύναμη. Τι είναι κακό; Ό,τι γεννιέται από την αδυναμία. Τι είναι
ευτυχία; Το αίσθημα ότι η δύναμη μεγαλώνει -ότι μια αντίσταση εξουδετερώνεται.
Όχι ικανοποίηση μʼ ό,τι έχουμε, αλλά περισσότερη δύναμη· όχι
ειρήνη εν γένει, αλλά πόλεμο· όχι αρετή, αλλά επιδεξιότητα (αρετή σύμφωνα με το
στιλ της Αναγέννησης -virtu-, αρετή ελεύθερη από κάθε υποκρισία σε θέματα
ηθικής).
Οι αδύναμοι και οι αποτυχημένοι πρέπει να λείψουν: Είναι η πρώτη αρχή της δικής μας αγάπης για τον άνθρωπο. Και θα τους βοηθήσουμε σʼ αυτό.
Τί είναι πιο θλιβερό από οποιοδήποτε ελάττωμα; Η ενεργός συμπόνοια όλων των αποτυχημένων και των αδύναμων: Ο Χριστιανισμός.»[1]
Με αυτό το απόσπασμα ο Νίτσε κατακεραυνώνει την ηθική υποκρισία και τον μηδενιστικό κατά την άποψη του Χριστιανισμό.Και υπάρχουν αρκετοί λόγοι γι΄αυτό.
Πρώτα απ'όλα ο Χριστιανισμός διδάσκει την αυτοταπείνωση,την αυτοτιμωρία και τον ακρωτηριασμό του ελεύθερου πνεύματος με την υπόσχεση μιας αιώνιας μακαριότητας μετά το θάνατο.Αποτέλεσμα αυτών του των διδαχών είναι η αυτολύπηση,η περιφρόνηση κάθε τι επίγειου (ενώ τα πάντα για όλους μας είναι εδώ,στη γη), η καταστολή όλων των ευγενών ενστίκτων του ανθρώπου καθώς και η μομφή σε όσους δεν διάγουν "ενάρετο βίο" ,με τη χριστιανική έννοια της αρετής. Κατ'επέκταση, αισθανόμαστε αδύναμοι μπροστά στο υπερβατικό επέκεινα του Χριστιανισμου και αφήνουμε το υγιές κομμάτι του εγωισμού μας να ψυχορραγεί αβοήθητο, ενώ εμείς λιώνουμε απο αγαλλίαση υπηρετώντας το μεγαλύτερο εγωιστή όλων, το Θεό.
Ενάντια σε αυτή τη μηδενιστική τάση του Χριστιανισμού ο Νίτσε προτάσσει τη θέληση για δύναμη, κύριο χαρακτηριστικό του Υπερανθρώπου του.Γι'αυτό λοιπόν λέει "όχι ειρήνη εν γένει,αλλά πόλεμο" εννοώντας ότι ο αέναος αγώνας για την αυτοβελτίωση και αυτοκυριαρχία,καθώς και για την απόκτηση περισσότερης δύναμης,είναι "πόλεμος" και άρα κάτι ξένο ως προς το ιδεώδες του Χριστιανισμού, το οποίο παράγει μια ιδεολογία αποσόβησης του εαυτού και υποταγής του σε ανώτερες δυνάμεις.
Συνέπεια όλων αυτών είναι να παράγονται άνθρωποι δουλοπρεπείς και αδύναμοι,ανίκανοι να διαχειριστούν τους εαυτούς τους και τα προβλήματά τους,με βλέμμα μονίμως στραμμένο πάνω στον ουρανό και γεμάτοι υπαρξιακή αγωνία να καλούν το Θεό σε βοήθειά τους.Και αυτό τους γεμίζει με μίσος ενάντια σε όλους τους ισχυρούς και δυναμικούς ανθρώπους που δε μοιρολατρούνε και ξέρουν πως είναι ζήτημα δικό τους και όχι του Θεού η αυτοπραγμάτωσή τους και η επικυριαρχία τους πάνω στη ζωή τους.
Η εξάπλωση της ηθικής της δουλοπρέπειας και του οίκτου ανάμεσα στους αδυνάμους έδωσε τη χαριστική βολή σε κάθε τι ευγενές,εύρωστο,υγιές και με προοπτικές να πάει μπροστά.Κι αυτό είναι έκδηλο με την αποσύνθεση του δυτικού πολιτισμού,ενός πολιτισμού που παραπαίει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και εν τέλει πνέει τα λοίσθια. Ο Νίτσε προέβλεψε τον ύφαλο του μηδένος και προέταξε τον Υπεράνθρωπό του σαν φωτεινό φάρο που θα μας οδηγήσει διαμέσου της κρίσης σε ασφαλές λιμάνι.
Συνοψίζοντας, ο Αντίχριστος -το πρώτο και το τελευταίο βιβλίο της επαναξιολόγησης όλων των αξιών- βάζει στο στόχαστρό του και τελικά καταρρίπτει τις εικοτολογίες περί οίκτου και ηθικής, προτάσοντας τη νιτσεϊκή αρχή της αγάπης προς τον πλησίον.Αυτή είναι: βοήθα τον εαυτό σου για να σε βοηθήσουν και οι άλλοι.Όχι οίκτος αλλά θέληση για δύναμη.Όχι κατηγορική προσταγή αλλά προσωπική προσταγη. Όχι Θεός αλλά άνθρωπος.
Οι αδύναμοι και οι αποτυχημένοι πρέπει να λείψουν: Είναι η πρώτη αρχή της δικής μας αγάπης για τον άνθρωπο. Και θα τους βοηθήσουμε σʼ αυτό.
Τί είναι πιο θλιβερό από οποιοδήποτε ελάττωμα; Η ενεργός συμπόνοια όλων των αποτυχημένων και των αδύναμων: Ο Χριστιανισμός.»[1]
Με αυτό το απόσπασμα ο Νίτσε κατακεραυνώνει την ηθική υποκρισία και τον μηδενιστικό κατά την άποψη του Χριστιανισμό.Και υπάρχουν αρκετοί λόγοι γι΄αυτό.
Πρώτα απ'όλα ο Χριστιανισμός διδάσκει την αυτοταπείνωση,την αυτοτιμωρία και τον ακρωτηριασμό του ελεύθερου πνεύματος με την υπόσχεση μιας αιώνιας μακαριότητας μετά το θάνατο.Αποτέλεσμα αυτών του των διδαχών είναι η αυτολύπηση,η περιφρόνηση κάθε τι επίγειου (ενώ τα πάντα για όλους μας είναι εδώ,στη γη), η καταστολή όλων των ευγενών ενστίκτων του ανθρώπου καθώς και η μομφή σε όσους δεν διάγουν "ενάρετο βίο" ,με τη χριστιανική έννοια της αρετής. Κατ'επέκταση, αισθανόμαστε αδύναμοι μπροστά στο υπερβατικό επέκεινα του Χριστιανισμου και αφήνουμε το υγιές κομμάτι του εγωισμού μας να ψυχορραγεί αβοήθητο, ενώ εμείς λιώνουμε απο αγαλλίαση υπηρετώντας το μεγαλύτερο εγωιστή όλων, το Θεό.
Ενάντια σε αυτή τη μηδενιστική τάση του Χριστιανισμού ο Νίτσε προτάσσει τη θέληση για δύναμη, κύριο χαρακτηριστικό του Υπερανθρώπου του.Γι'αυτό λοιπόν λέει "όχι ειρήνη εν γένει,αλλά πόλεμο" εννοώντας ότι ο αέναος αγώνας για την αυτοβελτίωση και αυτοκυριαρχία,καθώς και για την απόκτηση περισσότερης δύναμης,είναι "πόλεμος" και άρα κάτι ξένο ως προς το ιδεώδες του Χριστιανισμού, το οποίο παράγει μια ιδεολογία αποσόβησης του εαυτού και υποταγής του σε ανώτερες δυνάμεις.
Συνέπεια όλων αυτών είναι να παράγονται άνθρωποι δουλοπρεπείς και αδύναμοι,ανίκανοι να διαχειριστούν τους εαυτούς τους και τα προβλήματά τους,με βλέμμα μονίμως στραμμένο πάνω στον ουρανό και γεμάτοι υπαρξιακή αγωνία να καλούν το Θεό σε βοήθειά τους.Και αυτό τους γεμίζει με μίσος ενάντια σε όλους τους ισχυρούς και δυναμικούς ανθρώπους που δε μοιρολατρούνε και ξέρουν πως είναι ζήτημα δικό τους και όχι του Θεού η αυτοπραγμάτωσή τους και η επικυριαρχία τους πάνω στη ζωή τους.
Η εξάπλωση της ηθικής της δουλοπρέπειας και του οίκτου ανάμεσα στους αδυνάμους έδωσε τη χαριστική βολή σε κάθε τι ευγενές,εύρωστο,υγιές και με προοπτικές να πάει μπροστά.Κι αυτό είναι έκδηλο με την αποσύνθεση του δυτικού πολιτισμού,ενός πολιτισμού που παραπαίει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και εν τέλει πνέει τα λοίσθια. Ο Νίτσε προέβλεψε τον ύφαλο του μηδένος και προέταξε τον Υπεράνθρωπό του σαν φωτεινό φάρο που θα μας οδηγήσει διαμέσου της κρίσης σε ασφαλές λιμάνι.
Συνοψίζοντας, ο Αντίχριστος -το πρώτο και το τελευταίο βιβλίο της επαναξιολόγησης όλων των αξιών- βάζει στο στόχαστρό του και τελικά καταρρίπτει τις εικοτολογίες περί οίκτου και ηθικής, προτάσοντας τη νιτσεϊκή αρχή της αγάπης προς τον πλησίον.Αυτή είναι: βοήθα τον εαυτό σου για να σε βοηθήσουν και οι άλλοι.Όχι οίκτος αλλά θέληση για δύναμη.Όχι κατηγορική προσταγή αλλά προσωπική προσταγη. Όχι Θεός αλλά άνθρωπος.